XIX əsrə qədər nəqliyyat və rabitə vasitələri zəif inkişaf etdiyindən iri imperiyaları idarə etmək olduqca çətin idi. Buna görə də hökmdar əyalətlərə etibarlı adam təyin edərək ona az qala özününkü qədər səlahiyyət verməli olurdu. Ancaq əlində geniş hakimiyyət, özünün də mərkəzdən uzaq olan birisinin axıra qədər sədaqətini qoruyub saxlayacağı şübhə doğururdu. Canişin öz hökmdarına sadiq qaldığı halda belə, əhalinin hesabına varlanmağa cəhd edirdi. Qədim İranda belələri özlərini satrap (çar hakimiyyətinin keşiyində duranlar) adlandırırdılar. Yunan tarixində Kiçik Asiya satrapları ilə yunan hökmdarları arasındakı münasibətlərə geniş yer verildiyindən “satrap” ağanın yoxluğunda əlinə keçən hakimiyyətlə hamıya qan udduran və zalıma çevrilən nökərə deyilməyə başlandı.
Hindistanda moğolların hakim olduqları dövrdə belə canişinləri “navax” adlandırırdılar. Onlar əllərindəki hakimiyyətdən ancaq şəxsi məqsədləri və varlanmaq üçün istifadə edirdilər. XVIII əsrdə “Ost-Hind” şirkəti Hindistandakı mövqeyini möhkəmləndirdikdən sonra orada çalışan məmurlar o dərəcədə varlandılar ki, onları nüvvablarla (“navax” sözünün təhrif olunmuş şəkli) müqayisə etmək olardı.
Zamanla bu söz işgüzarlığı nəticəsində olduqca varlanan və bunun nəticəsində nüfuz qazanan istənilən adama münasibətdə işlədilməyə başlandı. (Ayzek Azimov. Sözlərin tarixi)